| سید مهدی سیدی |
چند وقتی است در مرور روایت‌های اهل‌بیت (علیهم‌السلام) نظرم به یک نکته جالب و مغفول مانده جلب شده است؛ اینکه لابلای روایت‌های نقل‌شده، چه توصیه‌های جدی و جالبی نسبت به نوشتن داریم. چیزی که کمتر درباره‌اش با ما صحبت شده و احتمالا در زندگی مذهبی‌مان هم برای آن هیچ برنامه و اقدامی تدارک ندیده‌ایم.
به نظرم می‌رسد جا دارد به‌صورت مفصل و عملیاتی‌تر یکبار این روایت‌ها را بازخوانی کرده و برای ورود آن به متن زندگی برنامه‌ریزی کنیم.
به‌عنوان نمونه این چند روایت را مرور بفرمایید (البته توجه شود که در بیشتر این روایات منظور از نوشتن، همان مکتوب کردن اطلاعات و علومی است که دریافت می‌کنیم):
پیامبر خدا (ص): قَیِّدُوا العِلمَ بالکِتاب – علم را، با نوشتن در بند کشید. (کنز العمّال)
پیامبر خدا (ص): علم را در بند کشید. عرض شد: در بند کشیدن آن چگونه است؟ فرمود: با نوشتن آن. (منیه المرید)
پیامبر خدا (ص): دانش را، پیش از رفتن دانشمندان، بنویسید؛ زیرا رفتن علم به درگذشت دانشمندان، است. (کنز العمّال)
امام حسن (ع)، فرزندان و برادرزادگان خود را احضار کرد و فرمود : شما خردسالانِ قومى (نسلى) هستید که به‌زودی بزرگان قوم (نسلى) دیگر مى‌شوید. پس دانش بیاموزید و هر یک از شما که نمى‌تواند علم را در حافظه‌اش نگه دارد، آن را بنویسد و در خانه‌اش نگهدارى کند. (منیه المرید)
امام صادق (ع): بنویسید؛ زیرا جز با نوشتن، حفظ نمی‌کنید. (بحار الأنوار)
امام صادق (ع)به ابوبصیر فرمود: عدّه‌اى از بصریان پیش من آمدند و احادیثى از من پرسیدند و آنها را نوشتند؛ شما چرا نمى‌نویسید؟ بدانید که تا ننویسید، هرگز حفظ نخواهید کرد. (بحار الأنوار)
امام صادق (ع): القَلبُ یَتَّکِلُ علَى الکِتابَه – دل، به نوشتن آرام مى‌گیرد. (الکافی)
