| سید مهدی سیدی |
1. رزق و روزی، تماما از آن خداست. غیر از خدا هیچ‌کسی مالکیت و قدرتی ندارد. همه هیچکاره‌اند و خدا همه کاره!
2. رزق و روزی، فقط مادی نیست؛ هر چیزی که در مسیر بندگی و رشد به انسان کمک کند، رزق حساب می‌شود؛ از یک احساس و تجربه گرفته تا یک ملاقات، محبت، سخن و یا حتی یک دعای صمیمی.
3. رزق و روزی همیشه از جنس «به‌دست آوردن» نیست؛ گاهی از دست‌دادن‌ها و محروم شدن‌ها هم از لطف خداست.
4. رزق و روزی معادله‌ای است که دو متغیر دارد؛ «اراده و تفضل خداوند» – «تلاش و قابلیت انسان»؛ پس هم باید حرص نزد، هم باید تنبل نبود.
5. گاهی نتیجه تلاش انسان با سطح معیشت او همخوانی ندارد؛ داشتن‌ها و نداشتن‌ها هیچکدام ملاکی بر فضیلت آدم‌ها نیست.
6. گاهی فقر و نداری ریشه در ظلم‌ها، تبعیض‌ها یا کم‌کاری‌های اجتماعی دارد که باید علیه آن قیام کرد.
7. مهم‌تر از کمیت در روزی، کیفیت و برکت آن است. کیفیت یعنی زاینده بودن، استمرار داشتن و تبعات منفی نداشتن.
8. برای به‌دست آوردن رزق در کنار تلاش‌های مادی، قانون‌های معنوی نیز مؤثر است: اخلاص، توکل به خدا، ارتباط و دوستی با امام زمان (عج)، شکرگزاری، نماز شب، سحرخیزی و بیدار بودن بین‌الطلوعین، صله ارحام، ازدواج و فرزندآوری، استغفار مداوم، مردم‌داری و حسن خلق، سخاوتمندی.
9. هرکس رزق و روزی بیشتری دارد، حتما مسئولیت‌های بیشتری دارد که اگر به آن عمل نکند در روز حسابرسی مؤاخذه می‌شود.
10. از دارایی‌های انسان تنها آن بخشی برایش مفید است که بتواند آن را از مرز رد کند؛ به این معنا که بعد از مردن، در عالم آخرت به کارش بیاید؛ وگرنه همسر و فرزند و مال و منال تا دم قبر بیشتر همراهی نمی‌کنند؛ پس باید تمام دارایی‌ها را به رمز ارزی تبدیل کرد که در عالم آخرت قابل معاوضه باشد (روی این بند تأمل کنید!)
