| سید مهدی سیدی |
چطور است که اگر یک ماشین میلیاردی داشته باشیم با تمام توان از آن محافظت می‌کنیم؛ زیر آفتاب پارک نمی‌کنیم، چادر روی آن می‌کشیم، دزدگیر پیشرفته کار می‌گذاریم، کشیک می‌دهیم تا کسی روی آن خش نیندازد. از ماشین جلوی فاصله می‌گیریم تا به‌خاطر بی‌احتیاطی دیگران تصادف نکنیم.
یا چطور است اگر یک فرش دست‌باف نفیس و قدیمی داشته باشیم انواع و اقسام راه‌کارها را به خرج می‌دهیم که دچار فرسودگی و پوسیدگی نشود، بید نزند، پاره نشود و حتی در اثر تابش مستقیم آفتاب رنگش نپرد.
یا اگر فرزند دلبندی داشته باشیم مدام مراقبت می‌کنیم که کمترین آسیب به او وارد نیاید؛ او را حتی در مسافت‌های کوتاه همراهی می‌کنیم و یا در یک مسافرت یا مهمانی به هزار و یک نفر می‌سپاریم که حواس‌شان به او باشد.
اما بزرگترین سرمایه ما چیست؟ بزرگترین موجودی و گران‌قیمت‌ترین دارایی ما که باید از آن مراقبت کنیم چیست؟ افضل نعمت‌های خدا و عظیم‌ترین قسمت‌شده‌های بین بندگان کدام است؟
پاسخ خیلی کوتاه است: «عقل».
دین به «عقل» نگاه روشن و مؤکد دارد. خدا، مؤمنین را عاقل می‌خواهد. شاخص سنجش آدم‌ها به مقدار عقل‌شان است حال‌آنکه در بسیاری از مواقع ما نسبت به استفاده درست از عقل کم‌توجه و غافلیم. چه‌بسا هرگز به عقل همانند یک سرمایه گران و نعمت بی‌بدیل نگاه نمی‌کنیم؛ پس نه برای حفظ و نگهداری آن کوشش ویژه‌ای می‌کنیم و نه برای ارتقاء و تربیت آن برنامه‌ای داریم.
«محرم» عقلانی‌ترین حادثه معنوی است و امام حسین (ع) عاقل‌ترین بنده خداست. تمام مراتب عاشورا و تمام جنبه‌های قیام تاریخی اباعبدالله بر سازوکار عقل قابل توضیح و توصیف است و ما عزاداران حسینی حتما بایستی در کنار شور معنوی و نگاه غیبی تکلیفی به حادثه کربلا، حتما جنبه‌ها و رویکردهای عاقلانه امام حسین (ع) را کشف و تبلیغ کنیم. امام حسین (ع) بارزترین مثال از آنانی است که اهل لباب و تعقل و تفکر هستند. او صاحب خرد و اندیشه است و از ما می‌خواهد با نیروی فکری و استدلالی ویژه رویکردهای ایمانی و دینی و انقلابی را تعقیب کنیم. آگاه باشیم که عقل سرمایه ماست مبادا که با غفلت آن را مخدوش کنیم.
