| سید مهدی سیدی |
سال‌ها قبل یک شرکت کامپیوتری در آگهی استخدام خود این سؤال را مطرح کرد: آیا رایانه می‌تواند اشک شما را در بیاورد؟ و بعدها همین ایده دستمایه بازی‌سازان کامپیوتری شد که آیا بازی‌ها هم می‌توانند هیجانات شما را جوری تحریک کنند که به خاطر آن اشک بریزید؟
سال‌های پس از آن نتایج پژوهشی مختلفی منتشر شد که بازی‌های کامپیوتری وقتی می‌توانند شما را دستخوش تغییرات روحی و هیجانی کنند که شما در بازی هضم شوید و با انتخاب‌های لحظه‌به‌لحظه بر سرنوشت بازی (برد و باخت) تأثیر بگذارید. به این حالت در رسانه غرقگی می‌گویند. (غرق شدن در فضای فیلم و بازی و رسانه آنچنان که خود را جزئی از آن بدانید).
امروز ماجرای غزه، بخش زیادی از مردم دنیا را دچار غرقگی کرده آنچنان که اشک بسیاری در این چند هفته جاری است و دلشان آتشفشانی از درد و رنج است. اخبار غزه با سختی و حزن دنبال می‌شود و عکس‌های بی‌بدیل رسانه‌ای طاقت مخاطبان را تمام کرده است.
اما در این میان عده‌ای هم هستند که به‌هیچ‌عنوان احساسات‌شان غلیان نمی‌کند و تن به این افسردگی حماسی و انسانی نمی‌دهند. اینان گروه‌هایی هستند که یا به لحاظ ذهنی دچار تشتت در فهم شده و در میان تصویرهای رسانه‌ای صهیونیست‌ساخت امکان تشخیص حق از باطل را از دست داده‌اند و یا به خاطر کردارهای ناصحیح، دچار قساوت قلب شده و احساسات فطری‌شان از دست رفته است (و جَعَلنا قُلُوبَهُم قاسیه).
کشتار کودکان و زنان در فلسطین، بازی نیست. این همه زن و کودک و جوان و پیر که مثل برگ پاییزی بر زمین می‌ریزند (تا این لحظه بیش از 7 هزار نفر) هیچکدام سکانس‌هایی از یک فیلم سینمایی یا اوراق کتاب تاریخ نیستند. بیمارستان‌ها جا ندارد. سردخانه‌ها از نعش خونین مردم غزه پر شده است و حتی برخی گفته‌اند به‌اندازه کافی کفن نیز برای پوشاندن عزیزان در دسترس نیست. هیچکدام از این‌ها بازی نیست که حتی بازی‌ها نیز امروز اشک کاربران خود را در می‌آورند. اما شگفت که هنوز اندکی هستند تن به غرقگی این ماجرا نداده‌اند؛ و این هنر تاریخی قوم صهیون است که مخاطبان و هواداران خود را مسخ می‌کنند. سلاح قدرتمندشان یک‌چیز است: «تحریف». این قوم، استاد جابجایی مفاهیم و دگرگونی معیارها هستند. (مِنَ الَّذینَ هادوا یُحَرِّفونَ الکَلِمَ عَن مَواضِعِه).
اگر می‌خواهیم با زهر این ضحاک شیطانی، مسخ و حیوان نشویم باید کنشگر صحنه مقاومت باشیم. همین اشک‌ریختن‌ها، غصه‌خوردن‌ها، دعا کردن‌ها و کمک‌کردن‌ها در برابر تحریف رویین‌تن‌مان می‌کند و حتی همین حس درونی و حماسی که اگر فرصتی برای جهاد فراهم آید ما لشکریان قدسیم، ما را نسبت به ضربه‌های مسموم و سه‌شعبه رسانه‌های صهیون ایمن می‌کند. قدر اشک‌هایمان را بدانیم که تصویرهای تلخ غزه، آزمایشگاه انسانیت و حریت ماست. یادمان باشد که این‌روزها حتی بازی‌ها هم دیگر می‌توانند اشک انسان را در بیاورند؛ چه رسد به دردناک‌ترین واقعیت‌های خونین تاریخ.
* این یادداشت به عنوان سرمقاله در روزنامه همشهری (7 آبان 1402) منتشر شده است.
دقیقا
کربلادوباره تکرا میشه بعضی اینهمه جنایت از این قوم میبینن باز ازشون حمایت می کنن ،انگار مردم باید غربال بشن
اللهم عجل لولیک الفرج