| سید مهدی سیدی |
هنوز صبح که تلویزیون را روشن می‌کنم و چشمم به تصویر آقای رئیسی می‌افتد خیلی تند و طبیعی فکر می‌کنم لابد دارد گزارش بازدید دیروز پریروز او را از فلان روستا و پروژه و سفر استانی پخش می‌کند و یا شاید می‌خواهد خبر از برنامه امروز و فردای او را در بهمان همایش و نشست و سفر خارجی به سمع و نظر بینندگان برساند. اما ناگهان نگاهم به نوار مشکی‌رنگ گوشه تصویر دوخته می‌شود و به یکباره تمام قوای ذهنی‌ام فلج می‌شود که ای وای! او شهید شده است و حالا باید برای تدفینش آماده شویم. باورپذیر نیست این اتفاق! چنین سرانجامی برای او که تازه به دوران میوه‌چینی ریاست‌جمهوری رسیده بود و دست‌اندازهای بسیاری را هموار کرده بود اصلا قابل تصور نبود.
عجیب آنکه همین چند روز قرار است هم افتتاحیه مجلس خبرگان رهبری در دوره جدید برگزار شود که او از گزینه‌های ریاست بود و هم افتتاحیه دوره جدید مجلس شورای اسلامی که خود آغاز ماجراهای تازه و ترکیب جدیدی است و هم این‌که رئیسی خود امید آینده رهبری بود. اما حالا او نیست و با از دست رفتن این محور وحدت، کشور باید یک‌سال زودتر آماده انتخابات ریاست‌جمهوری شود؛ بی‌آنکه هیچ حزب و کنشگر سیاسی برای آن آمادگی پیشینی داشته باشد.
همه ما در ذهن‌مان بسته بودیم که انتخابات سال بعد کم‌دعوا و کم‌دردسر با محوریت آقای رئیسی برگزار خواهد شد، با چند نامزد حاشیه‌ای و او با همان هجده میلیون رأی، کمی بیشتر یا کمتر به پاستور خواهد رفت و مسیر نیمه‌کاره را پایان خواهد داد. اما حالا باید بین گزینه‌های محتمل یا در سایه، دنبال رئیس‌جمهوری بگردیم که از رئیسی – این مرد تراز سیاست – اگر بهتر و قوی‌تر نباشد لااقل به نحو فاحشی ضعیف‌تر نباشد.
رئیسی کشور را آرام کرده بود گرچه خود در ناآرام‌ترین دوران ایران یعنی زمانه کرونا و پس از آن غائله مهسا امینی کشور را تحویل گرفته و پیش برده بود. رئیسی بدِ آدم‌ها را نمی‌گفت، گله نمی‌کرد، اختلافات را به صحن جامعه نمی‌کشید. سیاست را چاله‌میدان گروکشی و تسویه حساب‌های پشت‌پرده قدرت نمی‌ساخت. او هرگز به دوقطبی‌ها دامن نمی‌زد و با کلام و عمل امید می‌داد. قریب ده بار گفتگوی مستقیم تلویزیونی با مردم آرامش را به جامعه پمپاژ می‌کرد و خیلی ساده و صادق و صمیمی موضوعات را برای مردم روایت می‌کرد؛ بی‌آنکه بخواهد خود را تبلیغ کند یا از این نمد کلاهی برای خودش بسازد.
خیلی زمان می‌خواهد که ذهن و قلب ما به نبودن او و به آن نوار مشکی‌رنگ کنار تلویزیون عادت کند. هنوز به این سادگی‌ها به زبان‌مان نخواهد چرخید که قبل از اسم سید ابراهیم رئیسی بگوییم «شهید». روحش شاد.
