| سید مهدی سیدی |
انسان تکبُعدی، زمینگیر است؛ چراکه با توقف رشد در بعضی زمینهها دچار عدم توازن شده و بهناچار در بعضی نقشهای متضاد خود ناتوان است. ما هرروز درگیر دهها نقش ریز و درشتیم: فرزند بودن، برادر و خواهر و همسر بودن، همسایه و همکار بودن، شهروند و محصل و شاغل و راننده و کاربر فلان بانک و عضو فلان گروه دوستان بودن! به خاطر هرکدام از این نقشها وظایف پیدا و پنهانی بر دوش ما گذاشته میشود که به خاطر همان تکبُعدی بودن در آن دچار ضعف و شکست میشویم.
شاید اقتضاء این دنیای رسانهای شده است که انسان را کوتاه و ضعیف بار آورده و یا اختلال در نظام تربیتی ارزشی است که آدمی را تکبعدی ساخته و یا حتی حرصها و طمعهای مدرن است که ماهیچههای اراده انسان را فلج کرده است. بشر با مغزهای تهی شده از آرمان، همچون کودکی بیخیال و بازیگوش صبح تا شب در مساحت 80 متری خانه با حرارت و اشتیاق میدود اما به هیچجا نمیرسد. چراکه هرگز نمیتواند به ارتفاعی بالاتر صعود کند و از آن بالا جغرافیای هستی را ببیند، درست مثل مورچهای که روی سفره راه میرود با خرده نانی گلاویز شده و طاقت خود را در مساحت همان سفره تلف میکند و آخرالامر زیر انگشتان مهمان، له میشود.
ما به آسمان بلندی محتاجیم که در آن پرواز کنیم و از فراز قلهها بگذریم.
علی بن ابیطالب (علیهالسلام) امیر این آسمان است. اوست که با پرواز دلاورانه در عالم ماده، بالهای بسیاری را به حرکت واداشته و اسیران بسیاری را از پنجره زنگزده سیاهچالههای عادت نجات داده است. اوست که به ما آموخته چگونه رشید باشیم، علو طبع داشته باشیم و جهان بیعدالت را به ارزنی نینگاریم. اوست که معنابخش حق و آیینه تقواست. اوست که در نظام تربیتی خود حسن و حسین را میپرورد و در آیین همسرداری همتای فاطمه میشود. اوست که در آداب حکمرانی حتی بر اعتراض پیرزنی رنجور از بیدقتی یک والی، اشک میریزد و خدای را شاهد میگیرد که علی به ذرهای ظلم در حکومتش راضی نیست. اوست که در سیاستورزی هم به شیطنتهایی از جنس معاویه آلوده نمیشود و اجازه نمیدهد آب را بر سپاه پلید شام ببندند.
اوست مرد نیمهشبها که با کوله نان و خرما، همنشین یتیمان زجرکشیده میشود. اوست که از میثم، سرداری میسازد که «دار» به دست اهل نیرنگ را رسوا میکند. علی، شهاب بلند آسمان آفرینش است. علی، اول خطاب هر «یا ایها الذین آمنو»ی قرآن است. علی (ع)، معنابخش زندگی انسان دورانهاست.