| سید مهدی سیدی |
ما درباره پیامبر (ص) سه وظیفه داریم:
او را بشناسیم – به او محبت بورزیم – از او پیروی کنیم
مسلمانان بر خلاف ادیان دیگر این توفیق را دارند که تاریخ پیغمبرشان کاملا ثبت و ضبط است آنچنان‌که جزئیات زندگی او نیز به‌صورت متواتر در دسترس است. پس برای شناخت او کمترین مشکلی ندارند به‌ویژه آنکه معتبرترین منبع برای شناخت پیامبر، همانا «قرآن» است. گرچه ما در پیغمبرشناسی کوتاهی کرده و در محدوده اطلاعات شناسنامه‌ای حضرت محمد (ص) متوقف مانده‌ایم.
اقدام دوم آن است که در مسیر محبت‌ورزی به محمد (ص) آرام‌آرام عاشق او شویم. از فلسفه‌های صلوات بر محمد و آل محمد (علیهم‌السلام) ایجاد همین محبت عاطفی است. (صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلیما)
مرحله بعد آن است که پیامبر را در جایگاه الگوی حسنه بپذیریم و در تمامی رفتارها و گفتارها او را مبنای عمل خود قرار دهیم. (أَطیعُوا اللَّهَ وَ الرَّسُول)
کسانی که در این مسیر گام برنمی‌دارند روز قیامت سخت متضرر می‌شوند. آنان وقتی صحنه حسابرسی خدا را می‌بینند و به‌خاطر بدکاری‌های خود عذاب جهنم را احساس می‌کنند با حسرت و پشیمانی روی دست خود می‌کوبند که ای‌کاش مسیر زندگی خود را با پیامبر تنظیم می‌کردم:
و یَومَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى یَدَیهِ یَقولُ یا لَیْتَنِی اتَّخَذتُ مَعَ الرَّسولِ سَبیلاً (فرقان؛ 27)
جاده همراهی با پیامبر ما را به خدا می‌رساند و دوری از او ما را در آتش دوزخ می‌سوزاند و نابود می‌کند.
