| سید مهدی سیدی |
چه چیز حضرت عباس (ع) را ممتاز کرده است؟ کدام ویژگی، او را در صدر شهدا نشانده است که همگی بر مقام او در قیامت غبطه می‌خورند؟ آیا رشادت و پهلوانی او؟ آیا شجاعت و حماسه‌آفرینی او؟ آیا ایثار و فداکاری او؟
همه این‌ها نقشی در عباس شدن عباس داشته است؛ بی‌شک، اما چیزی مهمتر و اکسیری حیات‌بخش‌تر بر وجود عباس‌بن‌علی تابیده است که او را به چنین جایگاه بلند و رفیعی کشانده؛ و آن دستورپذیری بی‌چون‌وچرای عباس از «ولی» و «امام» خود است.
عباس مرد رزمی بوده است؛ تمرین‌کرده و رشید و آماده. او سرلشکر سپاه حسین (ع) و فرمانده اصلی میدان، پرچمدار و محور مرکزی فرماندهی سپاه امام شیعیان بوده است. سال‌هاست برای حمایت از دین و حفاظت از حسین‌بن‌علی (ع) مشق رزم و شمشیر کرده است. حالا بعد از یک عمر مراقبه و بعد از یک روز حادثه‌خیز -از صبح تا عصر عاشورای حسینی- نوبت اوست که به میدان بشتابد و همه اندوخته نظامی خود را به‌پای فرزند زهرا (س) خرج کند. اذن میدان می‌خواهد؛ و حتی وقتی گریه امام را می‌بیند (فبَکَى الحُسین بُکاءً شدیداً) عرضه می‌دارد دیگر تاب تحمل ندارم، سینه‌ام تنگ شده است (قَدْ ضَاقَ صَدْرِی). می‌خواهم به میدان بشتابم تا انتقام یاران شهید را از این سپاه اشقیا بگیرم (أُرِیدُ أَنْ أَطْلُبَ ثَأْرِی مِنْ هَؤُلَاءِ الْمُنَافِقِینَ).
اما ناگهان بعد از سال‌ها چشم‌انتظاریِ شهادت و رزمندگی در جبهه مجاهده، دستور امام و مولای او عوض می‌شود. عباسم نمی‌خواهد به میدان بروی! در عوض برو کنار شریعه و برای این کودکان تشنه‌لب مقداری آب بیاور (فَاطْلُبْ لِهَؤُلَاءِ الْأَطْفَالِ قَلِیلًا مِنَ الْمَاءِ).
عباس بی‌چون‌وچرا، اطاعت می‌کند. نمی‌گوید که حالا در آخر نبرد، آب‌آوردنِ من بهره‌ای برای کودکان نخواهد داشت و یا کاری از پیش نخواهد برد. نمی‌گوید شأن نظامی من بالاتر از آن است که سقای حرم باشم. نمی‌گوید حماسه مقدسی که در دل من علیه دشمنان موج می‌زند من را به صف اول نبرد می‌خواند. نمی‌گوید سال‌هاست تمرین نظامی‌گری و شمشیرزنی کرده‌ام تا نام خودم را در فهرست رزمندگان عاشورا ماندگار کنم. پس بی‌چون‌وچرا اطاعت می‌کند؛ به‌ویژه اینکه همزمان صدای العطش العطش کودکان را هم می‌شنود (فسمع الأطفال یُنادونَ العَطَش العَطَش).
عباس، عباس شده است چون در برابر ولی خدا هیچ چون‌وچرایی ندارد. او تابع محض است و عقل روشن خود را در نور ولایت و هدایت رب، غرق کرده است تا عباس همیشه همانی باشد که حسین می‌خواهد. علیهم‌السلام جمیعا.
