Tag: معنویت

| سید مهدی سیدی |

1. با یقین بدان که محبت خدا هیچ ‌روزی به پایان نمی‌رسد. انگار او صبح‌به‌صبح محبتش را برای تو تجدید می‌کند.
2. لطف خدا برای تو کافی است. تا محبت خدا باقی باشد به محبت هیچکس دیگر محتاج نیستی؛ و محبت خدا هیچ‌وقت به پایان خود نمی‌رسد.
3. ایمان به خدا شجاعت می‌خواهد؛ آدم‌های ترسو هرگز پایبند خدا نخواهند ماند.
4. به زمان‌بندی خدا اعتماد کن. او برای هر لطفِ خود زمانی و برای هر نجاتی مکانی در نظر گرفته است.
5. نقشه‌های خدا گاهی مرموز است؛ اما حتما خوش‌نتیجه و راضی‌کننده است.

| سید مهدی سیدی |

یادداشت قبلی با عنوان «گفتگویی با یک نماز نخوان» فراوان مورد استقبال قرار گرفت، پس دوباره «نماز» را دستمایه یادداشتی دیگر قرار دادم.

جوان امروز تومنی هفت‌صنار با نسل ما فرق دارد؛ ما خیلی کارهای دینی را انجام می‌دادیم چون پدر و مادرمان انجام می‌دادند، چون مدرسه‌مان می‌گفت، چون از انجام ندادن می‌ترسیدیم؛ از اینکه سنگ شویم یا شیطان در جلدمان لانه کند؛ اینکه تنبیه شویم یا در فامیل انگشت‌نما باشیم.

اما فرزندِ امروز، فرزند لحظه‌ها و لذت‌هاست. او اهل تجربه است. می‌خواهد همه‌چیز را تجربه کند؛ چه انجام‌دادنی‌ها چه انجام ندادنی‌ها. مقداری از یکی‌به‌دو کردن خوشش می‌آید. می‌خواهد حرف، حرف خودش باشد و از همه مهمتر (و البته درست‌تر) می‌خواهد خودش شخصا برای انجام دادن کاری به نتیجه برسد. نه اینکه بی‌دین باشد یا ضد خدا باشد یا بخواهد لج همه را دربیاورد. او می‌خواهد خودش چیزی را درک کند. او مشتری تفسیرهای خودش است حتی به غلط. او گروه‌های مرجع خودش را دارد. از الگوهای ذهنی خودش تبعیت می‌کند. الگوهایی که شاید هرگز معلوم نشود ریشه‌اش کجاست.

نماز مهم‌ترین است

شاید مهم‌ترین رفتار دینی نماز باشد، حتی شاید از حجاب و خمس و حج و زکات هم رتبه بالاتری داشته باشد که فرمودند اگر نماز قبول نشود سایر اعمال هم قبول نمی‌شود. پس همه ما در خصوص نماز خواندن باید به اولویت و وفاق برسیم.

چه کنیم نسل جدید نمازخوان‌تر شود؟

بهترین و اولین‌ترین کار آن است که با آنان از موضوع خداشناسی شروع کنیم. نماز، تعظیم و تسلیم در برابر خداست. حال چگونه انتظار داریم کسی که هنوز خدا را نمی‌شناسد یا با او آشتی نیست درِ خانه‌اش را بکوبد و برایش خم و راست شود.

جوان امروز درباره خدا خالی‌الذهن است؛ دستش خالی‌ست. البته نه آنکه ما دستمان پر بود؛ نه، ما هم دست‌مان پر نبود ولی به‌هرحال از دیگران تبعیت می‌کردیم و با اطاعت از الگوها اهل عبادت می‌شدیم.

اما جوان امروز می‌‌خواهد خودش خدا را بشناسد و حق هم دارد. پس گام آغاز برای نمازخوان کردن، باخدا کردن است و گام اول در باخدا کردن، شناساندن خداست؛ و صد افسوس که در تبلیغات و ترویجات ما خدا خیلی مظلوم است. اصلا در گفتگوهای ما جای خدا خالی‌ست.

| سید مهدی سیدی |

گفتم: چرا نماز نمی‌خوانی؟ گفت: چون وقت ندارم.

گفتم: نه! اتفاقا چون نماز نمی‌خوانی، وقت نداری.

گفت: یعنی چی؟ گفتم: در قرآن آمده هرکس از خدا روی برگرداند زندگی‌اش تنگ و ضیق می‌شود. اموراتش از روال خارج می‌شود. برنامه‌هایش به‌هم می‌ریزد.

گفت: چه ربطی دارد؟

گفتم: نماز بارزترین و کامل‌ترین حالت اتصال با خداست. وقتی نماز می‌خوانی یعنی اعتراف می‌کنی که خدایا من به تو محتاجم. وقتی نماز نمی‌خوانی یعنی از خدا روی برگردانده‌ای. پس خدا هم از تو روی برمی‌گرداند، پس زندگی‌ات وارونه می‌شود.

گفت: اصلا آخوندها نماز را ساخته‌اند تا ما را تسلیم خودشان کنند.

گفتم: نماز، متن صریح دین است ربطی به مبلغین ندارد. دوم آنکه نماز اتفاقا برای تسلیم شدن است؛ اما نه تسلیم بشر و قدرت و شهوت؛ بلکه تسلیم خدا شدن.

گفت: چه گیری داده‌ای! اصلا حال ندارم نماز بخوانم. سختم است.

گفتم: اتفاقا قرآن هم همین را می‌گوید. نماز برای عده‌ای خیلی سخت است.

گفت: برای چه کسانی؟ گفتم برای آنان که اهل تکبرند. آنان که می‌خواهند در برابر خدا قلدری کنند. وگرنه اگر کسی در برابر خدا خاضع باشد به‌راحتی سر به سجده می‌گذارد.

گفت: حالا مثلا اگر کسی دین شما را قبول نداشته باشد چه؟

گفتم: فرقی نمی‌کند. حتی اگر کسی در جنگل‌های آمازون بزرگ شده باشد و صدای هیچ پیغمبری هم به گوشش نرسیده باشد باز از درونش احساس می‌کند باید در برابر یک قدرت برتر تسلیم شود. با این تفاوت که نه آن قدرت برتر را می‌شناسد و نه آداب تسلیم شدن را بلد است.

گفت: مثلا حالا نماز برای ما چه می‌کند؟

گفتم: همین دو تا را درست می‌کند. اول قدرت برتر، همان الله را برای ما کامل و واضح توضیح می‌دهد و به ما می‌شناساند. دوم ما را با همان ترتیبی که آن قدرت برتر تصمیم گرفته تسلیم می‌کند.

گفت: بیشتر توضیح بده.

گفتم: چطور است وقتی می‌خواهی با یک مقام مسئول ملاقات کنی ناچاری پروتکل‌های اداره‌شان را رعایت کنی. خدا هم برای عبادت پروتکل تعریف کرده؛ آدابی معین کرده که همان «احکام دین» است.

گفت: حالا چه کنم؟ گفتم خیلی ساده است. از اولین نوبت اذان شروع کن نماز را تجربه کن. بقیه‌اش را هم خود نماز کمکت می‌کند.