| سید مهدی سیدی |
شهید، «قدیس» است پس احترام آیت‌الله رئیسی بیش از هر مرحومی بر ما واجب است. برای همین نباید در حالت معمول به این زودی درباره جانشینی‌اش گمانه‌زنی کرد. ولی مسئله ریاست‌جمهوری هم برای ایران سرنوشت‌ساز است. زمان زیادی تا برگزاری انتخابات (8 تیر 1403) باقی نیست. آمادگی رسانه‌ای و سیاسی کافی نیست پس باید به‌طور فشرده حرف‌های تبیینی زد.
خدا رحمت کند شهید خدمت را؛ مرحوم آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی. تراز رئیس‌جمهوری را بالا برد. جانشین او هرکه باشد کار سختی پیش رو دارد چون توقع مردم از رئیس‌جمهور به‌مراتب بالاتر از ادوار قبلی است. به‌هرحال کارنامه اَعمال رؤسای جمهور پیش از رئیسی در ذهن‌ها موجود است. اما شهید رئیسی در دوره کوتاه سه‌ساله، مدلی از عملِ سیاسی را به ظهور رساند که مدل‌های پیشین را بی‌اعتبار کرد. رئیسی فقط هزار روز بر صندلی پاستور تکیه زد؛ و البته کمتر نشست و بیشتر ایستاد و پیمود (40 هزار کیلومتر سفر استانی) او ده‌ها برابر بیشتر از ظرفیت زمانی سه سال برای کشور کار کرد. برای این ظرفیت‌سازی متراکم دو دلیل موجود است:
1- رئیسی تعطیل‌بردار نبود. در حضور لحظه‌‌لحظه‌اش خستگی نمی‌شناخت. ثانیه‌های مُرده و وقت‌های تلف‌شده نداشت. اهل استخر و استراحت و تعطیلات آخر هفته و کیش و اسکی نبود. تعطیلات را نه‌فقط بر خود که بر مدیرانش هم حرام کرده بود.
2- رئیسی اهل اخلاص بود. به کارش آب نمی‌بست. برای رأی دوره بعد، مقداری ریا و تظاهر قاطی کارش نمی‌کرد. سنت خدا را خوب می‌شناخت که اگر کسی کارش را برای خدا خالص کند، خدا خود آن کار را ضرب‌در ده می‌کند. «مَنْ جاءَ بِالحَسَنَه فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها».
خاطرات مردم در تشییع خادم‌الرضا نشان می‌دهد خیلی‌ها از رئیسی خاطره مستقیم داشتند. این نشان می‌دهد او در جامعه تکثیر شده بود.
رئیسی تراز ریاست‌جمهوری را بالا برد چون تشریفات مرسوم را حذف کرد. از فساد قدرت و توهم ریاست خود را پاکیزه ساخت. از فاصله‌گذاری‌های محتاطانه امنیتی فاصله گرفت. حتی شهید سید مهدی موسوی را به این دلیل از سپاه برای سرتیم محافظان فراخواند که شنیده بود او در عملیات حفاظت برای دسترسی مردم مانعی نمی‌تراشد، توی سینه مردم نمی‌کوبد، هل نمی‌دهد، بین رئیس و مرئوس را با شیشه دودی نمی‌پوشاند و با تصور بعضا پوچ ترور، رئیس‌جمهور را کاخ‌نشین، تربیت نمی‌کند.
تراز رئیس‌جمهور بالا رفته است پس قاعدتا مردم از رئیس‌جمهور بعدی نخواهند پذیرفت پشت میز بنشیند و با ویدئوکنفرانس ده‌ها پروژه را افتتاح کند بی‌آنکه از نزدیک پیشانی کارگری را ببوسد و یا فرزند شهیدی را به آغوش بکشد. کسی نخواهد پذیرفت رئیس‌جمهور از سفر کاری برگردد و چند روز روی تشک نرم استراحت کند تا خستگی‌اش در برود. از این به بعد استراحت بر رئیس‌جمهور حرام است مگر در ثانیه شهادت، میانه کوه‌های پر از درخت و مه؛ درست همان‌هنگام که هم‌آغوش خدا می‌شود.
